De broer van “echte” Beer
Elke ouder van een dreumes/peuter/kleuter weet: niets is zo heilig als de favoriete knuffel van je kind. Bij valpartijen biedt het de meeste troost. Bij het naar bed gaan de meeste rust. En bij ondeugd is het een gewillig slachtoffer om de schuld op af te schuiven. (“Ik heb dat koekje niet opgegeten mama, dat was Beer”). En hoewel je ukkie zijn pluche vriend beschermend in de houdgreep klemt zodra jij een wasbeurt zelfs maar vóórstelt (hoe durf je!), laat hij in álle andere gevallen zijn meest dierbare bezit rondslingeren als oud vuil. Aan jou de schone taak om te zorgen dat Waf/Beer/Poekie altijd en overal binnen handbereik is.
Het is dan ook verstandig om te zorgen voor een back-up zodra je merkt dat je kind een voorkeur voor één bepaalde knuffel ontwikkelt. Want o horror wanneer je er op een Spaanse snelweg achterkomt dat je ontroostbare mini zijn beste vriend op de parkeerplaats heeft laten liggen. Vijfhonderd kilometer geleden.
Onze dochter bleek zich al snel te hechten aan een bij haar geboorte gekregen fluffy bruine beer met geheimzinnige glimlach. De door ons gekozen naam Mona (Lisa) werd zodra mini-me kon praten door haarzelf vervangen voor het veel logischer “Beer”. Dit was tevens het moment waarop het ons verstandig leek om maar eens een reservekopie aan te schaffen. Véél te laat natuurlijk, want inmiddels had haar favo vriend al behoorlijke gebruikssporen, terwijl zijn potentiële vervanger jeugdig en fris uit de verpakking stapte. Dáár zou onze dreumes niet intrappen!
Dertig wasbeurten later zag Reservebeer er al stukken minder florissant uit en besloten we ons aan de grote wisseltruc te wagen. Lievelingsbeer werd tijdens een middagslaapje stiekem omgeruild voor Beer de Tweede. En braaf namen we ons voor om deze Houdini-act maandelijks uit te voeren zodat beide beren gelijkmatig zouden slijten. Maar, zoals zovele voornemens in de hectische wereld van het ouderschap, bleek ook deze niet haalbaar..
Één maand werd twee maanden, twee maanden werden vier maanden en voor we er erg in hadden brak het moment aan dat Beer I of II (de volgorde waren we zelf allang kwijt) zoekraakte. Stop! Geen nood! Papa en mama hebben dit onder controle. Tevreden toverden we Back-up Beer uit zijn schuilplaats en riepen verwachtingsvol in koor: “Kijk, hier is Beer!”. Maar met een halve blik op de bewuste buddy oordeelde onze mini: “Dat is Beer niet: dat is zijn broer”.
You don’t fool kids. Voor ons ziet een reserveknuffel er misschien hetzelfde uit, maar een kind herkent zijn steun en toeverlaat feilloos aan dat ene kale plekje of de nét iets dikkere vulling. Nog afgezien van het feit dat ze kennelijk óók doorhebben dat er een invaller in omloop is. Onze tip: koop diréct reserveknuffels zodra je een zekere voorliefde bespeurt en niet pas maanden later. Scheelt een hoop onnodige wasbeurten. Én houd je aan het wisselschema, schrijf het desnoods op de kalender of zet een alarm in je telefoon. Want anders ben je – net als wij – alsnóg tot diep in de nacht op zoek naar “echte” Beer…
Ik heb wel eens vaker gehoord van vrienden, dat dit best goed goed schijnt te werken. Ik zal et onthouden voor als het bij mij zo ver is. Thanks.
Het is vooral dat je er op tijd bij moet zijn. Op de een of andere manier herkennen ze de “echte” knuffel feilloos!
Mijn kids zijn nu groot maar als ik terug in de tijd kon dan zou ik inderdaad een reserveknuffel kopen. Had heel wat incidentjes bespaard haha
Haha, jawel he! Ach, achteraf is het een leuk verhaal! 😉
Mijn zoon heeft een kikker van de action… niet meer te krijgen! Gelukkig vond ik één via internet, maar hij weigert hem! Het rammeltje is net anders… Hopen dat hij deze niet kwijt raakt!
Oh haha, typisch hoe ze dat feilloos herkennen he! Idd goed op “echte” kikker passen! 😉
Haha wat slim zeg! Ons zoontje heeft veel knuffels die ik ook vaak afwissel. Hopelijk houd hij er geen voorkeur aan over.
Als je vaak afwisselt, moet dat goedkoper denk ik!